Een blauwe oceaan is een deel van de markt dat door een bedrijf wordt ontsloten door sterk af te wijken van het gedrag van de concurrenten. Daarmee worden echt nieuwe markten aangeboord. Het is geen gevecht om meer marktaandeel, de markt wordt uitgebreid. Door dergelijke markten te vinden en te betreden ontstaat een zone waar een bedrijf nauwelijks concurrentie ondervindt, waar dus veel betere rendementen mogelijk zijn dan in al (grotendeels) verzadigde markten, de rode oceanen.
In blauwe oceanen onderscheiden bedrijven zich echt van hun concurrentie, in rode oceanen volgen bedrijven doorgaans "me too-strategieën".
Als je dit boek leest heb je de neiging voortdurend te zoeken naar blauwe oceanen in jouw eigen sector. Oeps, dan wordt het lastig. Het boek ademt uit dat er voor ieder bedrijf blauwe oceanen aan de einder gloren. Maar... Is dat wel zo? Bestaan er voor iedere sector blauwe oceanen? Of zijn sommige bedrijfstakken gedoemd altijd in de traditionele, overvolle rode oceanen te opereren? Nergens in het boek wordt hier een uitspraak over gedaan. Wel wordt gelukkig enkele malen opgemerkt dat het niet verkeerd is om (ook) in rode oceanen actief te zijn. Is dat het vangnet voor bedrijven die echt geen blauwe oceaan weten te ontdekken en ontsluiten?
Het boek is sterk op de consumentenmarkt en veelal ook op massaal geproduceerde goederen gericht. De business to business markt blijft onderbelicht, hetzelfde geldt voor de markt met de overheid als opdrachtgever, waar de regeldichtheid ten aanzien van aanbestedingen hoog is. Voor mijn eigen sector, de advieswereld, is de vertaalslag lastig.
Het blijft wat onbevredigend. Je blijft je wat dom voelen als je voor je eigen bedrijf die blauwe oceaan die er toch lijkt te moeten zijn, (nog?) niet kunt ontwaren.
In één voorbeeld komt de overheid aan bod, dat betreft de New Yorkse politie. In het voorbeeld gaat het eigenlijk niet over een echte blauwe oceaan. Immers de markt die de New Yorkse politie heeft is een monopolie en kan dus door activiteiten van de New Yorkse politie niet echt in een nieuwe blauwe oceaan veranderen. In dit voorbeeld gaat het meer om verhoging van de effectiviteit door andere dingen te gaan doen. Het past eigenlijk niet zo goed in het boek. Het is in mijn ogen meer een goed uitgevoerde “rode oceaan”-activiteit.
Kim en Mauborgne constateren nuchter dat ieder bedrijf te maken heeft met blauwe en rode oceanen:
Omdat blauwe en rode oceanen echter altijd naast elkaar hebben bestaan, vereist de praktijk dat bedrijven in beide oceanen succes hebben en de strategieën voor beide oceanen beheersen. Maar omdat bedrijven allang weten hoe ze moeten concurreren in rode oceanen, moeten ze alleen nog leren hoe ze de concurrentie buitenspel zetten.
Wellicht is niet voor ieder bedrijf een blauwe oceaan weggelegd. Maar, het boek is alleen al de moeite waard om het besef te kweken dat je als bedrijf in een rode oceaan opereert met de daarbij behorende strategieën. Dat opent nieuwe perspectieven.
Ook de tekst over de aanpak van veranderingen is zeer de moeite waard. Er worden enkele zeer illustratieve voorbeelden gegeven van goede en foute aanpakken (zie het citaat dat ik heb toegevoegd aan http://www.markensteijn.com/verandering.htm).
Een aanrader, dit boek!
“De blauwe oceaan” bij bol.com
Dit blog is eerder op mijn oude blog geplaatst